یک روزی نیستم بالاخره

 

فک کنم قبلا گفتم .

که می خوام نباشم .

که یه روزی بالاخره دست و پای خودمو

جمع می کنم و می برمش یه جای دور .

خیلی دلم می خواد نباشم . نباشم و نگران ِ

این نباشم که فلانی الان کجاست یا حالش خوبه یا نه؟

یا خیلی راحت بگم به درک که حالش خوب نیست . به من چه ؟

همه چی رو آسون بگیرم و وجدانم رو خفه کنم . مگه چی میشه؟

فقط....باید بگردم دنبال ِ یه جایی که آدما نباشن . چون آدما

وابسته ت می کنن و بعدشم می ذارن می رن . اینو قبلا گفته بودم .

نگفته بودم ؟ که آدم خیلی تنهاست ؟ که آدم کلی جای ِ خالی داره تو زندگی ش؟

من اینارو گفته بودم . الانم می گم . ولی نه خودم می شنوه نه شماها .

"خودم" همچنان احمق می مونه . یه ساده لوح که همیشه نیمه پر ِ لیوان رو می بینه .

یکی که تا بهش نگن نمی ره . متاسفم . نمی دونم چرا انقدر احمق ِ .