این جا سکوت هم درد می کند

 

 

همه لاکامو ، عطرامو می ریزم دور .

دفترای شعر و نقاشی و موسیقی پاره میشن .

چیزای کوچیکی که واسم یادآور ِ خاطرات ِ شیرین هستن می رن تو سطل ِ آشغال .

تارم میره تو کاورش و میفته گوشه ی انباری و خاک می خوره .

و بعد یه مدت یادمون میره .

اون تصویر ِ کشیده شدن دستهام روی سیمهاش

و من صداش .

و آرامشی که جفتمون به هم می دادیم .

ماسکمو محکم تر می کنم و....می خزم تو پناهگاه ِ رنگین کمونی م .

پناهگاهی که سکوتش هم درد می کنه .